Incasso in Indonesië

Het incassoproces in Indonesië bestaat uit:

Incasso in de buitengerechtelijke fase: waarbij een incassobureau ervoor probeert te zorgen dat de Indonesische schuldenaar zijn schuld betaalt, zonder dat de schuldeiser naar de rechter hoeft te stappen.

Gerechtelijke incasso: waar u naar de rechter moet om uw vordering betaald te krijgen. Eerst door de debiteur aan te klagen in een civiele procedure. Soms kan het ook nodig zijn om tenuitvoerlegging te vragen wanneer een vonnis is verkregen, maar de Indonesische schuldenaar niet blijft betalen. Een insolventieprocedure kan ook relevant zijn als de debiteur insolvent is en geen geld heeft om zijn schulden te betalen.

Schuldinvordering buiten de rechtbank om in Indonesië.

Het incassoproces in Indonesië begint met actie zonder dat er rechtbanken of andere gerechtelijke instanties bij betrokken zijn.

Een incassobureau probeert de Indonesische debiteur tot betaling van de schuld te bewegen door druk uit te oefenen op de debiteur via overreding en onderhandeling.

Incassobureaus zijn gespecialiseerd door hun structuren, aanpak en retoriek om debiteuren in dit stadium tot betaling te bewegen.

De reden waarom een plaatselijk Indonesisch incassobureau zo succesvol is in de buitengerechtelijke incassofase, is dat het de debiteur eerst duidelijk maakt dat als hij blijft verzuimen de schuld te betalen, de zaak naar de rechter kan worden geëscaleerd. Dit “dreigement” bijt veel beter wanneer het afkomstig is van een incassant die in hetzelfde land als u is gevestigd. U weet dat het niet zo’n grote stap is.

Bovendien is een lokaal incassobureau in Indonesië gespecialiseerd in de daar heersende omstandigheden. Van taal tot relevante wetten tot het zakelijke klimaat tussen bedrijven.

Contact en overreding vindt meestal plaats via bijvoorbeeld sommatiebrieven, telefoontjes, e-mails etc.

Het rechtssysteem van Indonesië.

Indonesië is een republiek met een presidentieel systeem. De wetgeving is gebaseerd op een systeem van burgerlijk recht, vermengd met plaatselijk gewoonterecht en Romeins Nederlands recht.

Voordat de Nederlandse aanwezigheid en kolonisatie in de 16e eeuw begon, regeerden de inheemse koninkrijken onafhankelijk met hun eigen gewoonterecht, bekend als adat (ongeschreven, traditionele regels die tot op zekere hoogte nog steeds worden gevolgd in de Indonesische samenleving). De adat-wetten werden ook beïnvloed door buitenlandse invloeden uit India, China en het Midden-Oosten.

De sharia heeft ook een invloed op de rechtscultuur in Indonesië. De bevolking van Atjeh op Sumatra volgt bijvoorbeeld haar eigen Sharia-wetgeving.

Na de onafhankelijkheid in 1945 begon Indonesië zijn eigen moderne Indonesische wet te ontwikkelen door bestaande regels te wijzigen. De drie componenten van adat, of gewoonterecht, Nederlands-Romeins recht en modern Indonesisch recht bestaan naast elkaar in de huidige Indonesische wetgeving.

 

De structuur van de rechtbanken.

Het civiele rechtssysteem in Indonesië is verdeeld in drie niveaus (d.w.z. de rechtbanken die zaken tussen particulieren behandelen).

1. Districtsrechtbank: er is één rechtbank in elk regionaal gebied.
2. “Hooggerechtshof of Hof van Beroep in elk provinciaal gebied: beroepen van het Districtsgerechtshof worden behandeld door het Hooggerechtshof. Er is er een in elke provincie en voor elk gespecialiseerd gebied.
3. Het Hooggerechtshof. De laatste halte voor civiele zaken waartegen beroep wordt aangetekend (indien verlof tot beroep is verleend).

Er zijn gespecialiseerde rechtbanken voor bepaalde juridische kwesties die in eerste aanleg worden behandeld. Bijvoorbeeld de rechtbank voor de rechten van de mens, de rechtbank voor corruptie, de visserijrechtbank, enz. Er is een speciale handelsrechtbank, maar die behandelt momenteel alleen zaken betreffende faillissement of geschillen over intellectuele eigendom.

 

Dus bij welke rechtbank dient u uw Indonesische incassozaak aanhangig te maken?

De algemene districtsrechtbanken hebben de oorspronkelijke bevoegdheid om zaken binnen de stad en de regio te behandelen. Civiele vorderingen worden ingediend bij de rechtbank van eerste aanleg in het rechtsgebied van de algemene rechtbank, d.w.z. waar de schuldenaar woonachtig is.

 

De rechtsgang.

Alvorens een rechtszaak bij de rechtbank aanhangig te maken, moet een schuldeiser de gedaagde een aanmaningsbrief sturen met het verzoek om schadevergoeding wegens contractbreuk (deze verplichting geldt alleen voor contractuele vorderingen).

Nadat een dagvaarding bij de rechtbank is ingediend, wordt ten minste drie dagen voor de eerste zitting een dagvaardingsbrief aan de gedaagde toegezonden. Indien de verweerder niet op de geplande eerste zitting verschijnt, wordt hij voor een tweede zitting gedagvaard en, zo nodig, voor een derde zitting.

Indien de verweerder niet verschijnt op de derde hoorzitting, beslist de rechter of hij een verstekvonnis uitspreekt.

Tijdens de eerste zitting zal de kamer de partijen gelasten de zaak terug te verwijzen naar de bemiddelingsprocedure om een minnelijke schikking te treffen. De partijen hebben dan ongeveer 40 werkdagen om met elkaar te bemiddelen en te proberen tot een vergelijk te komen. Indien de partijen erin slagen tot een akkoord te komen, vaardigt de rechter een akte van schikking uit, die dezelfde bevoegdheden heeft als een definitieve en bindende rechterlijke beslissing. Indien de bemiddeling geen resultaat oplevert, wordt de gewone gerechtelijke procedure ingeleid.

Tegen de beslissing van de rechtbank van eerste aanleg kan beroep worden aangetekend bij het Hof van Beroep, en via het Hof van Cassatie kan verder beroep worden aangetekend bij de Hoge Raad. Bijzonder beroep bij het Hooggerechtshof is in zeer beperkte omstandigheden mogelijk.

 

Kosten om naar de rechtbank te gaan.

Om een zaak voor een Indonesische rechtbank te brengen, moet de eiser aan de rechtbank een voorschot betalen. Het griffierecht wordt geheven in overeenstemming met de geldende wetten en overheidsvoorschriften. De partij die het geschil voor de rechtbank verliest, is gewoonlijk degene die de kosten moet betalen.

 

Verjaringstermijnen.

Het Indonesische Burgerlijk Wetboek bepaalt dat een vorderingsrecht na 30 jaar verjaart. Hoe de termijnen worden berekend, moet per geval worden beslist. Een partij moet actief een verzoek tot verwerping op basis van de verjaringstermijn indienen, wil de rechter dit in overweging nemen.

 

Alternatieve geschillenbeslechting.

In Indonesië zijn arbitrage en bemiddeling de meest gebruikelijke vormen van ADR. In sommige procedures is ADR verplicht geworden, bv. in civiele procedures in eerste aanleg (zoals hierboven vermeld).

 

Tenuitvoerlegging van een vonnis in Indonesië.

Een rechterlijke beslissing kan alleen ten uitvoer worden gelegd wanneer zij definitief en bindend is. De eiser moet eerst een verzoek om tenuitvoerlegging indienen bij de districtsrechtbank die territoriale bevoegdheid heeft over de activa van de in het ongelijk gestelde partij. De rechtbank zal de in het ongelijk gestelde partij vervolgens gelasten om binnen acht dagen aan het bevel van de rechtbank te voldoen. Indien de in het ongelijk gestelde partij het bevel niet binnen deze termijn nakomt, kan de verzoeker een verzoek om beslaglegging indienen en worden de goederen van de in het ongelijk gestelde partij openbaar geveild. In het verzoek tot tenuitvoerlegging moet duidelijk worden aangegeven welke goederen in beslag moeten worden genomen en waar deze zich bevinden, anders kan de rechter ze niet vinden of in beslag nemen.