Incasso in Europa

Onze Europese incassobureaus en advocatenkantoren.

Verschillende landen hebben verschillende praktijken wat betreft de vraag of incassobureaus of advocatenkantoren verantwoordelijk zijn voor het innen van achterstallige facturen in het betreffende Europese land.

Wij zorgen er altijd voor dat uw kansen om betaald te worden zo groot mogelijk zijn door in elk land het meest geschikte bureau in te schakelen.

Wij hebben onze incassopartners in heel Europa geselecteerd op basis van het feit dat het incassobureaus of advocatenkantoren zijn met een goede staat van dienst, en dat eerdere cliënten tevreden zijn over hun werk.

Natuurlijk hebben zij alle vergunningen van de autoriteiten van hun land om incasso-activiteiten in hun land uit te voeren.

Wij bewaken de kwaliteit van het werk van onze incassobureaus en advocatenkantoren, zodat zij consequent goede resultaten leveren voor cliënten.

Risicoloze Europese incasso. U betaalt alleen als wij presteren.

De prijs is vast en transparant, waar in Europa u ook incasso’s nodig heeft.

U betaalt alleen als er daadwerkelijk geld is geïncasseerd. Een commissievergoeding van 9,5% van het door ons incassobureau of advocatenkantoor geïncasseerde bedrag.

Dit betekent dat u 90,5% van het geïncasseerde bedrag terugkrijgt.

Ons model houdt in dat wij dezelfde prikkel hebben als u om ervoor te zorgen dat uw vorderingen daadwerkelijk worden geïnd.

Daarom zullen onze partners alles doen wat in hun macht ligt om ervoor te zorgen dat u uw geld terugkrijgt.

Over incasso in Europa.

Hieronder volgt een beschrijving van de verschillende fasen van de inning van een Europese schuldvordering.

De “minnelijke” incassofase in Europa.

De eerste stap in het Europese incassoproces is de “minnelijke” fase.

Dit betekent dat de incassant, zonder gerechtelijke stappen te ondernemen, probeert de debiteur ertoe te brengen zijn schuld af te lossen. Hij doet dit door middel van incasso-aanmaningen, telefoontjes, dreigen met gerechtelijke stappen, enz.

Deze incassofase ziet er van land tot land, en ook tussen verschillende incassobureaus en advocatenkantoren, een beetje anders uit. In elk Europees land zijn er nationale wetten en regels over hoe men zich moet gedragen bij het innen van facturen van debiteuren in dat land. Dit kan bijvoorbeeld betrekking hebben op hoe en wanneer contact moet worden opgenomen met debiteuren. Daarnaast heeft elk incassobureau en advocatenkantoor verschillende procedures ontwikkeld om de efficiëntie van hun incasso-activiteiten te verbeteren.

Bovendien is in vrijwel elk Europees land een machtiging vereist om incasso-activiteiten uit te voeren tegen debiteuren in het land zelf.

Onze tip is om gebruik te maken van een incassobureau of advocatenkantoor dat in hetzelfde land als uw debiteur is gevestigd!

Daar zijn twee redenen voor.

1 – Incassobureaus hebben een nationale vergunning nodig (in het land van de debiteur) om incasso-activiteiten uit te voeren.

2 – Elk land heeft verschillen in wetgeving, handelspraktijken, cultuur, taal, enz.

Gerechtelijke incasso in Europa.

Mocht het gebeuren dat de debiteur in deze eerste incassofase niet betaalt, dan kan het tijd zijn om de incasso-acties in Europa te laten escaleren door gerechtelijke stappen te ondernemen.

Kort gezegd houdt gerechtelijke incasso in dat u iemand voor de rechter daagt. Een schuldeiser onderneemt gerechtelijke stappen om juridische erkenning te krijgen dat de schuld daadwerkelijk bestaat. Dit is een voorwaarde om later in het proces de schuldenaar te kunnen vervolgen.

Zoals eerder gezegd, heeft elk land verschillende regels en processen om een tegenpartij in een civiele zaak voor de rechter te dagen.

In detail ingaan op de procedureregels van al deze landen is een te groot onderwerp voor deze presentatie (en valt buiten mijn bevoegdheid). In plaats daarvan dachten wij de gemeenschappelijke kenmerken en de specifieke uitdagingen van de verschillende landen te bespreken.

In welk land klaagt u de schuldenaar aan?

De eerste vraag die opkomt is: in welk land daagt u uw klant voor de rechter?

Het antwoord hierop is niet helemaal eenvoudig of voor de hand liggend.

In technische termen is dit een vraag die luidt: “welk land en welke rechtbank is bevoegd om uitspraak te doen in een bepaalde zaak”.

Om de zaak nog ingewikkelder te maken, hebben landen ook verschillende regels om te bepalen wie in een zaak bevoegd is.

Maar heel simplistisch kunnen we zeggen dat;

1. De wetgeving van de meeste landen respecteert de keuzes die twee bedrijven met elkaar maken in een overeenkomst over de rechterlijke bevoegdheid. Twee bedrijven kunnen met andere woorden met elkaar afspreken welke rechtbank van welk land bevoegd zal zijn.

2. Indien er geen jurisdictiekeuzebeding is opgesteld, is de algemene regel dat u uw tegenpartij voor het gerecht daagt in het land waar de tegenpartij haar woonplaats of zetel heeft. Zoals elk ander recht zijn er, zoals gewoonlijk, uitzonderingen op deze algemene regel. Maar dit is het uitgangspunt.

(Specifieke regels zijn neergelegd in EU-verordeningen (de Brussel I-verordening) en zijn dus als recht van toepassing in de EU-lidstaten. Dezelfde bevoegdheidsregels gelden dus voor alle EU-lidstaten. Dezelfde regels gelden in beginsel voor Noorwegen, Zwitserland en IJsland op grond van het Verdrag van Lugano).

Welk recht van welk land is op het geschil van toepassing?

Een andere vraag die rijst nadat u hebt vastgesteld welke rechter van welk land relevant is, is: van welk land is het recht van toepassing wanneer wij ons geschil oplossen? Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar de rechter van een land kan in een individuele zaak een beslissing nemen op basis van het recht van een ander land. Dit wordt wetsconflict genoemd.

Het beginsel voor het bepalen van het toepasselijke recht is vergelijkbaar met de beginselen voor het bepalen van de rechterlijke bevoegdheid.

Elk land heeft zijn eigen regels voor het bepalen van het toepasselijke recht. Twee bedrijven kunnen zelf afspreken van welk land de regels van toepassing zullen zijn.

Voor EU-landen gelden de regels van de Rome 1-verordening.

“Betalingsbevel” en “procedures voor geringe vorderingen” – Vereenvoudigde gerechtelijke procedures.

In de meeste Europese landen bestaat er een vereenvoudigde procedure voor niet-betwiste vorderingen (“betalingsbevel”). Het bestaan van deze procedure verschilt van land tot land. Deze procedure is gewoonlijk eenvoudiger, sneller en minder duur dan een gewone gerechtelijke procedure.

“Betalingsbevelen” zijn ideaal voor incassozaken in Europa, aangezien het gaat om niet-betwiste zaken betreffende een specifiek geldbedrag. De prevalentie van dit soort procedures verschilt echter per Europees land.

Europese Tenuitvoerleggingsprocedure.

Indien de schuldenaar ondanks de beslissing van de rechter nog steeds niet betaalt, moet de schuldeiser om tenuitvoerlegging verzoeken. Hij moet dat doen in het land waar de schuldenaar activa heeft.

Dit betekent dat de autoriteiten de schuldeiser helpen om zijn geld terug te krijgen van zijn schuldenaar. Dit kan bijvoorbeeld inhouden dat de goederen van de schuldenaar verplicht worden overgenomen en bij opbod worden verkocht.

In de regel is een vonnis vereist uit hetzelfde land als waar de tenuitvoerleggingsprocedure plaatsvindt.

Soms is het mogelijk om een vonnis uit een ander land ten uitvoer te leggen. Daarvoor is “erkenning” van het vonnis nodig in het land waar het ten uitvoer moet worden gelegd. Een vonnis uit een ander land in Europa kan vaak in een ander Europees land worden erkend. Dit betekent dat een vonnis uit Portugal bijvoorbeeld meestal in Duitsland ten uitvoer kan worden gelegd. Regels hierover zijn te vinden in de Verordening Brussel 1 en het Verdrag van Lugano.

EU-instrumenten om de grensoverschrijdende inning van schuldvorderingen in Europa te vergemakkelijken.

• De Europese procedure voor geringe vorderingen.

Dit is een grensoverschrijdende procedure die tussen de EU-lidstaten van toepassing is op geschillen waarbij het om kleine bedragen gaat.

• De Europese executoriale titel voor niet-betwiste schuldvorderingen. (EEO)

Deze procedure vergemakkelijkt de erkenning en tenuitvoerlegging van vonnissen uit andere EU-lidstaten.

• De Europese betalingsbevelprocedure.

Dit is een grensoverschrijdende versie van het betalingsbevel. Er kan een verzoek worden ingediend vanuit een ander EU-land.