Incasso in Australië

Onze lokale incassobureau gevestigd in Australië die direct zal beginnen met incasso acties ter plaatse:

Wij zijn verheugd om Upper Class Collections Pty Ltd te introduceren als onze incassopartner in Australië. Zij zullen onmiddellijk incasso-acties starten in Australië wanneer u een zaak start.

De incassoprocedure in Australië

• Inleiding.
• Buitengerechtelijke schuldinning in Australië
• Het rechtsstelsel in Australië.
• Het rechtssysteem in Australië.
• Naar welke rechtbank moet u gaan met uw onbetaalde vordering?
• Verjaringstermijn.

Inleiding:

Nadat een factuur verschuldigd is en er misschien enkele aanmaningen zijn verstuurd, wordt een schuld in Australië meestal onderwerp van incasso in de buitengerechtelijke fase. Dit is het moment waarop een incassant probeert een Australische debiteur zover te krijgen dat hij de schuld betaalt, zonder dat hij de zaak voor de rechter hoeft te brengen.

Indien de schuld in dit stadium niet wordt betaald, kan het nodig zijn de zaak voor de rechter te brengen. Het doel is een vonnis te verkrijgen dat aantoont dat er een wettelijke verplichting tot betaling bestaat.

Als u zover bent gekomen dat u een vonnis in uw voordeel hebt verkregen, zal een schuldenaar meestal wel betalen. Maar soms moet u ook om tenuitvoerlegging verzoeken om de staat zover te krijgen dat hij u helpt bij de gedwongen overdracht van vermogensbestanddelen van de schuldenaar.

De buitengerechtelijke fase van incasso in Australië.

Wanneer een incassobureau wordt geconfronteerd met de taak om een onbetaalde factuur van een Australische debiteur te innen, begint het proces bijna altijd buiten de rechtbank. Door de zaak te laten escaleren tot incasso, ziet een debiteur meestal de ernst van de situatie in. Maar het grote voordeel is dat incassobureaus, door jarenlange ervaring en specialisatie, zeer goed zijn geworden in het overhalen van debiteuren tot betaling. Dit kan door de debiteur mondeling (telefoon), schriftelijk (brief, social media, etc.) of zelfs door een ontmoeting met de debiteur in kwestie te benaderen.

“Dreigen” met gerechtelijke stappen: Wat incassobureaus in Australië ook in hun mouw hebben, is dat zij de debiteur kunnen “dreigen” dat zij juridische stappen zullen ondernemen als deze zijn schuld niet betaalt. Dit heeft een grote invloed op de bereidheid van een debiteur om te betalen. Ongewenst procederen brengt extra kosten en veel extra tijd met zich mee. Dreigen met gerechtelijke stappen is iets wat u (volgens de Australische wet) alleen kunt doen als er een reële mogelijkheid is dat u die actie onderneemt. D.w.z. dat u de deskundigheid, bevoegdheid enz. hebt om het uit te voeren. Een in een ander land gevestigde incassant kan dus niet dreigen met gerechtelijke stappen.

Regels voor de uitvoering van incasso-acties: Er zijn regels en wetten waaraan een incassant zich in Australië moet houden bij de uitvoering van zijn werkzaamheden, met name als het gaat om de wijze waarop hij een debiteur behandelt. Bijvoorbeeld hoe wordt omgegaan met persoonlijke gegevens of op welk tijdstip van de dag/week contact wordt opgenomen met de debiteur. Door te kiezen voor een gerenommeerd incassobedrijf kunt u erop vertrouwen dat het proces correct verloopt en dat de relatie met de klant op de best mogelijke manier wordt onderhouden.

Vergunningen en licenties om incassowerkzaamheden in Australië uit te voeren: Tot slot moet worden vermeld dat in Australië een vergunning vereist is om een incassobedrijf uit te oefenen. Niet-naleving van de regels kan in het ergste geval leiden tot de intrekking van deze licenties voor incassobureaus. De vergunningsvereisten zijn plaatselijk geregeld in de staten en territoria van Australië.

Het rechtssysteem in Australië

Australië wordt geregeerd volgens een federaal regeringssysteem dat werd ingesteld bij de Australische grondwet van 1901.

De macht en het gezag in Australië zijn verdeeld tussen:

1. 1. De nationale regering (“het gemenebest”) en
2. De zes staten. New South Wales, Queensland, South Australia, Tasmanië, Victoria en Western Australia. (Daarnaast zijn er drie gebieden met zelfbestuur – het Australian Capital Territory, het Northern Territory en Norfolk Island).

Het rechtssysteem is een common law systeem dat geërfd is van de voormalige koloniale macht Engeland. De belangrijkste bronnen van het Australische recht zijn:

– Wettelijk recht en

– gewoonterecht.

Statutory Law: is wetgeving die door het parlement is goedgekeurd. Het kan gaan om een federale wet van het federale parlement of om een deelstaatwet van het parlement van een deelstaat of territorium. Er is een verdeling van de wetgevende macht tussen het federale parlement en de deelstaatparlementen, afhankelijk van de aard van de aangelegenheid. Het federale parlement heeft bijvoorbeeld de bevoegdheid of de jurisdictie om wetten te maken over zaken als belastingen, defensie, interstatelijke en internationale handel, terwijl de staten en de territoria bevoegd zijn voor zaken als gezondheid, onderwijs en vervoer. Om praktische redenen hebben de federale rechtbanken de staten en gebieden bevoegd verklaard voor de meeste federale wetten. De federale rechtbanken blijven bevoegd voor faillissement, belastingen, arbeidsverhoudingen, huwelijk en echtscheiding, en grondwettelijk recht. De rechtbanken van de staten en de territoria hebben ook rechtsbevoegdheid over hun eigen wetten.

Gewoonterecht: Dit is de “wet” die zich in de rechtbanken ontwikkelt via precedenten (rechterlijke uitspraken met een bijzondere interpretatieve betekenis). Dit betekent dat rechtbanken in sommige gevallen moeten volgen hoe hogere rechtbanken een bepaalde juridische kwestie eerder hebben geïnterpreteerd.

Als het wettelijk recht en het gewoonterecht met elkaar in conflict komen? Als het parlement een nieuwe wet aanneemt die in strijd is met het gewoonterecht, is het nieuwe wettelijke recht van toepassing. Rechters mogen ook niet tegen het gewoonterecht ingaan om nieuwe precedenten te scheppen; zij hebben echter wel de bevoegdheid om het gewoonterecht te interpreteren, en die interpretaties kunnen precedenten worden.

Het gerechtelijk systeem in Australië

Aan de top van de Australische rechterlijke hiërarchie staat het High Court of Australia, de hoogste rechterlijke instantie voor zowel het federale recht als het recht van de deelstaten. Het heeft beroepsrechtspraak over alle andere rechtbanken. En voor bepaalde specifieke rechtszaken is het de rechtbank die de zaak vanaf het begin behandelt.

Onder “The High Court of Australia” zijn er twee takken. Dit zijn de federale rechtbanken en de staats-/territoriale rechtbanken.

Federale rechtbanken:

– het Federale Hof van Australië en

– de Federal Circuit en

– de rechtbank voor familiezaken van Australië.

Deze rechtbanken behandelen zaken met een specifiek karakter. Voornamelijk zaken waarbij heel Australië belang heeft. Het kan gaan om zaken met betrekking tot het bedrijfsleven, handelspraktijken, industriële betrekkingen, faillissement, douane en immigratie.

Rechtbanken in de staten en territoria:

Elke staat en elk territorium heeft zijn eigen hiërarchie van rechtbanken, maar de meeste hebben de volgende hiërarchie:

Het Hooggerechtshof is de hoogste staatsrechtbank. Het behandelt grote civiele zaken en ernstige strafzaken.

De districtsrechtbank (of arrondissementsrechtbank) behandelt civiele geschillen voor iets kleinere bedragen en minder ernstige strafzaken dan die welke door het Hooggerechtshof worden behandeld. Bovendien behandelen deze rechtbanken alle beroepen van het kantongerecht.

Het kantongerecht (of Magistrates Court) behandelt kleine vorderingen en summiere overtredingen.

Dus waar moet u heen met uw onbetaalde vordering als u naar de rechter moet?

De overgrote meerderheid van dergelijke zaken zal worden behandeld in de staatsrechtbanken. Zoals we hierboven zien, hangt het dan af van het bedrag waarover een geschil bestaat.

Wat is de verjaringstermijn om uw zaak voor de rechter te brengen?

Elke staat/territorium bepaalt zijn eigen verjaringstermijn voor invorderingsvorderingen.

Bijvoorbeeld, in het geval van contracten die niet worden nagekomen (die de meerderheid van de schulden vormen die voor terugvordering worden voorgelegd), is de verjaringstermijn normaal gesproken zes jaar.

In sommige rechtsgebieden wordt de verjaringstermijn opnieuw gestart door een betaling of erkenning van de schuld, zelfs nadat de oorspronkelijke termijn is verstreken.